در زبان عربی چهار حرف: پ- گ -  ژ -  چ ، وجود ندارد. آن‌ها به جای این 4 حرف ، از واژه های : ف - ک – ز - ج ، بهره می‌گیرند.

و چون عرب‌ها نمی‌توانند «پ» را بر زبان برانند، بنابراین ما ایرانی‌ها بسیاری از واژه های زبانمان را به این شکل بیان می کنیم که :   
به پیل می‌گوییم: فیل و ...

چون عرب‌ها نمی‌توانند «گ» را برزبان بیاورند، بنابراین ما ایرانی‌ها به گرگانی می گوییم جرجانی و  . . .

چون عرب‌ها نمی‌توانند «چ» را برزبان بیاورند، ما ایرانی‌ها . . .

چون عرب‌ها نمی‌توانند «ژ» را بیان کنند، ما ایرانی‌ها . . .

فردوسی می فرماید :

به پیمان که در شهر هاماوران   سپهبد دهد ساو و باژ گران

پیاده شد از اسپ و ژوپین به دست   همی رفت شیدا به کردار مست

و هزاران واژه ی دیگر ... هزاران واژه ای که در زبان کامل پارسی ، وجود دارند ، اما به جای آنها استفاده می کنیم از ... :

ما خوب می دانیم که نگهداشت یک کشور ، مردم و فرهنگ مردم آن ، شدنی نیست مگر  اینکه از زبان آن مردم هم به درستی نگهداری شود.

زبان «عربی» هم یکی از زبان های نیرومند و کهن است . ایرانی یا عرب بودن ، هندی یا اسپانیایی بودن ، به خودی خود نه مایه ی برتریست نه سر افکندگی. سربلندی مردم و کشورها به میزان دانستگی ها ، بایستگی ها ، شایستگی ها و ارج نهادن آنها به آزادی و« حقوق بشر» است.

با این همه ، همانگونه که اگر یک سوئدی لری سخن بگوید لر به شمار نخواهد رفت و گر یک چینی انگلیسی سخن بگوید ، آمریکایی به شمار نخواهد رفت ؛ چرا یک چینی که خودش فرهنگ و تاریخی دارد باید بیاید و کردی سخن بگوید؟ چرا مردم عرب پارسی سخن نمی گویند ؟ چرا ما ایرانیان باید نیمه عربی – نیمه پارسی سخن بگوییم؟

فردوسی بزرگ ایرانیان ، در 1070 سال پیش برای اینکه ایرانی شناسنامه ی ملی اش را گم نکند ، شاهنامه را به پارسی گوش نوازی سرود و فرمود :

پی افکندم از نظم کاخی بلند

 که از باد و بارانش نیابد گزند

جهان کرده ام از سخن چون بهشت

از این پیش تخم سخن کس نکشت

نمیرم ازین پس که من زنده ام

که تخم سخن من پراگنده ام

هرآنکس که دارد هش و رای و دین

 پس از مرگ بر من کند آفرین

پس چرا اکنون من ایرانی باید از زیباترین واژه های دم دستم در زبان شیرین پارسی چشم پوشی کنم و و از واژه های عربی یا انگلیسی یا روسی که معنای بسیاری از آنها را به درستی نمی دانم بهره بگیرم؟

به همین شکل در نام گذاری برای کودکان ایرانی چرا از نام های زیبای ایرانی استفاده نمی کنیم؟ مگر ما نام هایی به زیبایی بهرام ، بهمن ، بهداد و ... نداریم؟ مگر ما سیاوش و داریوش و سهراب و ...نداریم که از اسکندر ، عمر ، چنگیز و تیمور بهره ببریم؟

مگر ما نام های گندم ، آناهیتا ، ایراندخت ، مهرانه ، ژاله ، الیکا ، پوران ، دردانه ، رازدانه ، گلبرگ و ... نداریم که از دیگر زبان ها برای دخترانمان نام برمی گزینیم ؟

...

اما نا امید نباشیم . این کار شدنیست !! تا سال ها پس از انقلاب مشروطه ، به شهرداری و راهداری می گفتیم بلدیه ، به پرونده می گفتیم دوسیه ، به دادگستری می گفتیم عدلیه و ...!

پس این کار شدنیست و ما می توانیم ...می توانیم که پارسی سخن بگوییم.