در زبان عربی چهار حرف: پ- گ -  ژ -  چ ، وجود ندارد. آن‌ها به جای این 4 حرف ، از واژه های : ف - ک – ز - ج ، بهره می‌گیرند.

و چون عرب‌ها نمی‌توانند «پ» را بر زبان برانند، بنابراین ما ایرانی‌ها بسیاری از واژه های زبانمان را به این شکل بیان می کنیم که :   
به پیل می‌گوییم: فیل و ...

چون عرب‌ها نمی‌توانند «گ» را برزبان بیاورند، بنابراین ما ایرانی‌ها به گرگانی می گوییم جرجانی و  . . .

چون عرب‌ها نمی‌توانند «چ» را برزبان بیاورند، ما ایرانی‌ها . . .

چون عرب‌ها نمی‌توانند «ژ» را بیان کنند، ما ایرانی‌ها . . .

فردوسی می فرماید :

به پیمان که در شهر هاماوران   سپهبد دهد ساو و باژ گران

پیاده شد از اسپ و ژوپین به دست   همی رفت شیدا به کردار مست

و هزاران واژه ی دیگر ... هزاران واژه ای که در زبان کامل پارسی ، وجود دارند ، اما به جای آنها استفاده می کنیم از ... :

ما خوب می دانیم که نگهداشت یک کشور ، مردم و فرهنگ مردم آن ، شدنی نیست مگر  اینکه از زبان آن مردم هم به درستی نگهداری شود.

زبان «عربی» هم یکی از زبان های نیرومند و کهن است . ایرانی یا عرب بودن ، هندی یا اسپانیایی بودن ، به خودی خود نه مایه ی برتریست نه سر افکندگی. سربلندی مردم و کشورها به میزان دانستگی ها ، بایستگی ها ، شایستگی ها و ارج نهادن آنها به آزادی و« حقوق بشر» است.

با این همه ، همانگونه که اگر یک سوئدی لری سخن بگوید لر به شمار نخواهد رفت و گر یک چینی انگلیسی سخن بگوید ، آمریکایی به شمار نخواهد رفت ؛ چرا یک چینی که خودش فرهنگ و تاریخی دارد باید بیاید و کردی سخن بگوید؟ چرا مردم عرب پارسی سخن نمی گویند ؟ چرا ما ایرانیان باید نیمه عربی – نیمه پارسی سخن بگوییم؟

فردوسی بزرگ ایرانیان ، در 1070 سال پیش برای اینکه ایرانی شناسنامه ی ملی اش را گم نکند ، شاهنامه را به پارسی گوش نوازی سرود و فرمود :

پی افکندم از نظم کاخی بلند

 که از باد و بارانش نیابد گزند

جهان کرده ام از سخن چون بهشت

از این پیش تخم سخن کس نکشت

نمیرم ازین پس که من زنده ام

که تخم سخن من پراگنده ام

هرآنکس که دارد هش و رای و دین

 پس از مرگ بر من کند آفرین

پس چرا اکنون من ایرانی باید از زیباترین واژه های دم دستم در زبان شیرین پارسی چشم پوشی کنم و و از واژه های عربی یا انگلیسی یا روسی که معنای بسیاری از آنها را به درستی نمی دانم بهره بگیرم؟

به همین شکل در نام گذاری برای کودکان ایرانی چرا از نام های زیبای ایرانی استفاده نمی کنیم؟ مگر ما نام هایی به زیبایی بهرام ، بهمن ، بهداد و ... نداریم؟ مگر ما سیاوش و داریوش و سهراب و ...نداریم که از اسکندر ، عمر ، چنگیز و تیمور بهره ببریم؟

مگر ما نام های گندم ، آناهیتا ، ایراندخت ، مهرانه ، ژاله ، الیکا ، پوران ، دردانه ، رازدانه ، گلبرگ و ... نداریم که از دیگر زبان ها برای دخترانمان نام برمی گزینیم ؟

...

اما نا امید نباشیم . این کار شدنیست !! تا سال ها پس از انقلاب مشروطه ، به شهرداری و راهداری می گفتیم بلدیه ، به پرونده می گفتیم دوسیه ، به دادگستری می گفتیم عدلیه و ...!

پس این کار شدنیست و ما می توانیم ...می توانیم که پارسی سخن بگوییم.

دهم بهمن ماه ، به گاهی که پنجاه شب و پنجاه روز تا نوروز مانده، برای ایرانیان هماره شاد جشنی خجسته است که آن را سده می نامند.

دردل تاریک شب چه روشن است اینجا و در میانه این سرمای استخوان سوز! وه که چه گرم است اینجا ! آتش فروزان زبانه می کشد و آسمان می بوسد و گرما می بخشد و از ورای این زبانه سروشی به گوش می رسد. سروشی که گذر سختی و سرما و بازآمدن روزگاری خوش را نوید می دهد. از ورای این زبانه ها امید است که دوباره جان می گیرد و مهر است که در دلها فروزان می شود.

سد شبانه روز از آمدن زمستان بزرگ (ایرانیان باستان از روز نخست آبان تا پایان اسفند ماه را زمستان می خواندند!) می گذرد و پنجاه شب و پنجاه روز تا فرارسیدن تابستان بزرگ (آغاز فروردین تا پایان مهرماه) مانده است. در این هنگامه جشن سده برپای می شود که ارمغان نور است و گرما در دل سرما تا سرها را از گریبان برون آرد! و ایرانیان می دانند که برای ستیز با تاریکی و سرما این نه تیغ است که  به کار آید! آتش باید افروخت.

زود است که زمین زندگی از سر خواهد گرفت و مردمان شادمان از پشت سر نهادن سد روز سخت زمستانی و با امید به گذرا بودن پنجاه شب و پنجاه روز پیش رو، چشم به آمدن نوروز دارند تا روزگاری نو از سر گیرند. آتش سده در چنین هنگامه ای برپا می شود و از ورای هزاره ها و هزاران بار برافروختن، دیگربار زبانه می کشد تا از ورای سرگذشت هزاران ساله اش، "هوشنگ شاه پیشدادی" را ببینیم..

 بوته ای خشک، ماری سیاه و سنگ چخماغی که به آهنگ کشتن مار پرتاب می شود و چون به دیگر سنگی بر می خورد، از این برخورد، آتشی پدید می آید. هوشنگ شاه شادمان شد و اهورامزدا را سپاس گفت و نیایش کرد که چنین آتش بر او آشکار شد! پس آتش را گرامی داشت و آن روز را جشن خواند و فرخنده داشت.

برآمد به سنگ گـران سنگ خرد             هم آن و هم این سنگ گردید خرد

فروغی پدید آمد از هر دو سنگ            دل سنگ گشت از ف_روغ آذرنگ

بگفتا فــــروغی است این ایزدی              پرستیــــد بایـــد اگر بخــــردی

شب آمد برافروخت آتش چوکوه           همان شاه در گــــرد او با گــروه

یکی جشن کر آن شب و باده خورد           ســـده نام آن جشن فرخنده کرد

زهوشنگ ماند این ســـده یادگار                 بســی باد چـون او دگر شهریار

آتش جشن سده در این هنگامه برافروخته می شود. برافروخته می شود تا فراموش نکنیم که رخن(ا رث) بران روشنایی هستیم. تا به یاد داشته باشیم که آتشی که هرگز نمیرد در دل ما ست. تا به یاد آوریم که هوشنگ شاه و دیگرانی که در این هزاره ها با پایمردی توانستند آتش را که آفریده نیک اهورایی و سوزاننده بدیها و گرمابخش دلهاست پاسداری کنند و برپادارند.

آتش جشن سده به پاسداشت آشکاری راز آتش و به فرخنده گی نزدیک شدن نوروز و به شادباش گذر سد روز از زمستان سرد و تاریک برافروخته می شود. برافروختنی همراه با نوای دف و آوای اهورایی ، بوی عود وکندر ، هلهله و فریادهای شادمانه و دست های به هم گره خورده و لبهای خجسته گو که یادآور مهر و همدلی هستند. همان همدلی که ایرانیان را از پی هزاره ها هم آوا می سازد تا با هستی(وجود) همه سختی ها و فشارها و تاخت و تازها و بیگانه گرایی شماری اندک و زخم زبان ها و دست درازی ها و  . . . به همه ناملایمات همچنان به پا ماند و واپس ننشیند.

با بهترین آرزوها برای آینده ایران و ایرانی .

 شاد باشید.

نخست پارسی باشیم نوروزی را تقدیم می کنیم :

هفت سین های نوروزی سرسری برگزیده نشده اند.

نکته ی درخور نگرش درباره ی هفت سین های باستانی و کهن که از زمان باستان تا امروز ، از سوی نیاکان ما ، بر خوان نوروزی می نهادند این است که « هفت سین » ها باید دارای این 5 ویژگی باشند :

1 – نام آنها پارسی باشد.

2- با بند واژه ( حرف ) سین آغاز شوند.

3 – دارای ریشه ی گیاهی باشند.

4- خوردنی باشند.

5- نام آنها از واژه های ترکیبی ( مانند سبزی پلو ، سیر ترشی و سیب زمینی و ... ) ساخته نشده باشد. 

با نگرش به پنج بند بالا می بینیم که « سیب ، سیر ، سماغ ، سرکه ، سمنو ، سبزی( یا سبزه ) و سنجد » همه دارای این پنج ویژگی هستند.

بر این پایه :

سنبل و سکه که  نه خوراکی هستند نه پارسی بلکه تازی هستند و سماور که نه خوراکی است نه پارسی ، بلکه روسی است ، دارای این پنج ویژگی نیستند و همچنین سوزن و سیخ و سه پایه و مانند اینها .

با نگرش به آنچه که آمد در بیست میلیون واژه های پارسی ، نمی توان هشتمی را برای هفت سین های نوروزی پیدا کرد که دارای این پنج ویژگی باشند!!

نگارگر ؟

در پایان باید افزود که هریک از سین های هفت سین ، نماد یکی از سپنتاها ( هفت ابر فرشته ) ی کیش زرتشت است.

سیر نماد اهورا مزدا ، سبزه فرشته ی اردیبهشت نماد آبهای پاکی است  ، سیب فرشته ی سپندار مذ  فرشته ی زن نماد بارداری و پرستاریست ، سنجد فرشته ی خورداد نماد دلبستگی ، سرکه فرشته ی امرداد نماد جاودانگی ، سمنو فرشته ی شهریور نماد خواربار ، سماغ فرشته ی بهمن نماد باران است.( سماغ واژه ی پارسیست و نباید با بند واژه ی «ق» نوشته شود.)

                                                                  «دکتر ناصر انقطاع»

دوستان خوب و یاران و همراهان

همای و گروه مستان شادباش های نوروزی خود را به شما پیشکش نمودند و برای همه آرزوی سلامتی ، شادی و پیروزی داشتند.

در کنار آن به زودی سفرهای اروپای 2010 خود را با 17 برنامه در 17 شهر مختلف از 9 کشور اروپایی از 18 آوریل برابر با 25 فروردین 1389 ، با نام « عجب آب گل آلودی » آغاز خواهند نمود و پس از آن  به سفرهای آمریکا و کانادا خواهند رفت.

پوستر تور اروپای 2010 گروه مستان و همای

با نام  « عجب آب گل آلودی »

شاد باشید و بدرود.

درود بر همه ی هم میهنان خوبم

بهارتان جاودان و فرخنده باد .

بارها و بارها شنیده بودم که از دیرباز در آیین پارسیان هنگام آغاز بهار ، ایرانیان سفره ی 7 شین داشته اند نه 7 سین ؛ اما باورش برایم بسیار دشوار بود و اینکه چه بهانه و یا دلیلی وجود داشت که این کار را می کردند ، نمی دانستم و این سبب شد که در این 2 سال بر آن شدم تا آگاهی هایی در این باره به دست بیاورم و امروز بسیار شادم که پس از گشت و گذاری در کتاب شاهنامه و کتاب های تاریخی و پرس و جو از استادان ادبیات پارسی به رازهایی دست پیدا کردم که بسیار زیبا و شنیدنیست.

در این نوشته به ایده های دیگران احترام و ارج می نهم و سفره ی  7سین را نیز رد نمی کنم ، چرا که بنا به هر دلیلی بر پا گشته و تا امروز به جای مانده است ولی دلایل سفره ی 7 شین را برایتان بازگو می کنم و آنگاه خود برای برپایی سفره ی 7سین یا 7 شین تلاش کنید.   

مردم ایران زمین در آغاز سال نو برای آنکه سالی پر از اندیشه های پاک داشته باشند ، 7شین را به نماد یا سَنبُل اندیشه ی پاک در سفره ی خویش قرار می دادند تا آن سال را آنگونه بگذرانند و از هر کدام از شین ها ، اندکی بر زبان خود می گذاشتند چرا که بر این باور بودند همانگونه که سالی را آغاز کنند تا پایان نیز همانگونه خواهند بود.

1-  شمع : به نماد اینکه زندگیشان همیشه پرنور و روشن باشد ، چرا که ایرانیان از دیرباز آتش و روشنی را پرتوی از خداوند می دانستند.

2- شیر : برای آنکه زندگیشان پربرکت و سرشار از بخشایش پروردگار باشد ، چرا که اولین خوراکی که از پروردگار به انسان ارزانی گشته شیر مادر است.

3- شکر : به نماد آنکه زندگی شیرین تا پایان سال داشته باشند.

4- شوری : برای آنکه نمک زندگیشان بیشتر گردد.

5- شراب : شراب می نوشیدند و سال را به شادی آغاز می کردند تا شادیشان تا پایان سال پابرجا باشد.

6- شاهی : شاهی را شاه همه ی گیاهان و سبزیجات می دانستند و از آنجا که گیاهخواری از آغاز در ایران باستان رواج داشت ، برای پرهیز از کشتن چهارپایان ، سال را با خوردن گیاه آغاز می کردند.

7- شاهنامه : شاهنامه چه از زمانی که فردوسی آن را گردآوری نکرده بود و چه پس از گردآوری ، همیشه بر روی سفره ی 7 شین بود تا مردم از داستانهای آن در آغاز سال ، یکی خوانده و درس زندگی بیاموزند.

در طول سالیان دراز« شین» ها یکی یکی بر روی سفره ی آغاز سال نو اضافه می گردید و هر کدام نشانه ی اندیشه های پاک در زندگی ایرانیان بود.

و امروز چرا سفره ی  7شین با این همه پیام های خویشتن شناسی و خوب جای خود را به 7 سین داده ، نمی دانم ؟!

نمی دانم که سیر در سفره ی هفت سین چه پیامی دارد؟

سمنو چه پیامی دارد؟

سنجد و سکه چه پیامی دارند ؟

 هیچ کدام را نمی دانم. البته برای توجیه می توان به زور برایشان پیام هایی ساخت ، ولی هیچ وقت به درستی و پاکی پیام های 7 شین با آنهمه اندیشه ی پاک نخواهند بود.

اگرچه سبزه در سفره ی 7 سین پیام رویش در بهار را دارد ولی همین پیام در 7 شین ، در بخش گیاه شاهی می تواند گنجانده شود. زندانی کردن ماهی در تنگ شیشه ای که از فرهنگ چین وارد ایران شده است ، باور کنید هیچ پیامی ندارد و ربطی به فرهنگ ما ایرانیان نداشته و جز آزار یک آفریده ی پروردگار پیامدی ندارد.

سالهاست که ما آیین و اندیشه های پاک ایرانی را واژگونه برگزار می کنیم . از دیرباز در ایران روز چهارشنبه سوری را بسیار گرامی می داشته اند و آتش را مهمترین انرژی در هستی می دانستند و در آخرین چهرشنبه سال ، درست همگام با پیدایش آتش ، آنروز را جشن می گرفتند ، آتش روشن می کردند ، از روی آتش می پریدند  و ... روز سیزده بدر همه ی مردم به میان دشت ها و جنگل ها می رفتنند با پاک کردن و تمیز کردن طبیعت در سال نو ، پیمانی دیگر می بستند تا برایشان سالی بارور به همراه داشته باشد ؛ ولی افسوس که امروز همه ی ما در روز سیزده بدر جز آلوده و نابود کردن طبیعت چیزی برایش به ارمغان نمی آوریم.

بیایید باور کنیم که این اندیشه به هیچ دین و مذهب و آیینی ضربه نمی زند و ربط ندارد ، تنها نشانه ی اندیشه های پاک انسانیست و یقین دارم هیچ دینی مخالف آن نیست و تنها دلیلی که این باور ها  و اندیشه ها را از میان می برد ، خودمان هستیم.

ای کاش که اندیشه های پاک فرهنگ خودمان را نگه داریم و از آن پاسداری کنیم .

بهارتان همیشه جاودان باد.

                                                    پرواز همای

درود بسیار بر شما همراهان

مجله ی اینترنتی معتبر « مجله موسیقی ایرانیان » در شماره ی نهم خود گفتگوی بسیار کاملی را با « پرواز همای » انجام داده است که خواندن آن  به شما دوستان و همراهان سفارش می شود.

متن این گفتگو به همراه لینک مربوط به شماره ی نهم مجله ی اینترنتی «موسیقی ایرانیان» در زیر آمده است.

شاد و پیروز باشید.

ریشه : http://musicmagazine.ir/online